Elke dinsdag- en vrijdagmorgen is het tijd voor moeder. De dochter opent met haar eigen sleutel de voordeur van haar moeders woning. Bij binnenkomst komt de geur van vers

gezette kof e haar dan tegemoet. Deze dinsdag valt het direct op. Geen kof egeur! Moeder zit in haar stoel. De televisie is aan. “Mam, waar kijk je naar?” Geen reactie. “Ik zet eerst even kof e.” Al babbelend loopt de dochter door naar de keuken. Pas als de kof e pruttelt en zij nog geen antwoord van haar moeder heeft gekregen, wordt ze zenuwachtig. “Mam?”

Als ik er ben zit de dochter als in trance op de bank. Het is muisstil. Verder niemand aanwezig. De stoel van moeder is leeg. Zelfs de klok staat stil.
“Ik dacht dat het televisieprogramma haar zo boeide dat ze daarom geen kof e had gezet.” Ze gaat in een stroom van woorden door. “Ze staat altijd in de keuken als ik kom en dan we geven elkaar eerst een dikke kus…” Ze snikt. “Waarom ben ik eerst doorgelopen naar de keuken? Ik had het direct moeten en kunnen zien.” Haar radeloosheid grijpt mij aan en het enige wat ik kan doen is naar haar luisteren. Ze praat non-stop en ik krijg heel snel een beeld van haar, haar moeder en hun innige band. Ook begrijp ik dat zij en haar echtgenoot haar moeders enige naaste familie zijn en dat haar echtgenoot vanuit het zuiden van het land moet komen. “Heb je al kof e gehad?”, vraag ik haar.

“Nee, alles ging zo snel. De politie stond zelfs voor de deur. Allemaal mensen die met mijn moeder bezig waren terwijl… ze was toch al dood? Ik had dat zelf ook meteen moeten zien”. Ik stel haar gerust dat de aanwezigheid van de politie een normale procedure is bij een dusdanige 112 melding. “Zal ik eens even een bakje kof e voor je maken?” vraag ik en ze kijkt me dankbaar aan.

Even later zitten we aan tafel. Fotoboek open, kof e erbij. “Wil je niet al beginnen met dingen regelen en opschrijven?”, vraagt ze. Ik antwoord: “wil jij dat?” “Nee”, verzucht ze. Het is jn zo even over mijn moeder te praten. Ik antwoord resoluut: “Ik heb tijd. We wachten op je man. En terwijl we wachten wil ik graag je foto’s zien en je herinneringen horen”.

Al had ik geen tijd gehad… onbelangrijk op dat moment.